حسين را بني اميه كشت؟ نه! آيا بني مروان او را به قتل رسانيدند؟ نه! آيا يزيد حسين (ع) را با دست خود به شهادت رساند؟ نه! آيا سپاه شام بر حسين و يارانش يورش برد؟ خير! پس حسين را چه كساني كشتند؟ . . .
به اعتقاد من حسين (ع) را دوستدارانش به شهادت رساندند. حسين را عاشقانش كشتند و بر بدن مطهر او و يارانش اسب دوانيدند. ميدانيد چرا اين را ميگويم؟ براي اينكه حسين در مدينه ياران اندكي داشت كه عده اي با او همراه شدند و عده اي به دلايل مختلف از همراهي او محروم ماندند ، در مكه و بصره جز چند نفر انگشت شمار هيچ فردي به ياري وي نيامد. ايران آنقدر دور بود كه مدتي پس از شهادت امام و يارانش خبر به ياران و دوستداران ايراني او رسيد. در شامات پدر امام حسين حضرت علي عالي اعلا را لعن ميكردند آنهم در نماز! مصر تازه فتح شده بود و اكثر آنان هنوز قبطي مسلك بودند.
امام را تنها در كوفه خوب مي شناختند ، كوفيان او را از سنين جواني در بين خود ديده بودند ، كوفيان واقعاً دوستدار حسين (ع) و خاندان پاكش بودند ، آنها تنها كساني بودند كه هجده هزار دعوت نامه براي حسين بن علي (ع) فرستادند.
آيا اين دعوت نامه ها از سر نفاق بود؟ لا والله . . . آنها دوستداران حسين و راهش بودند ولي ولي ولي با معيارهاي دنيايي خويش ، همين دوست داشتن با معيارهاي دنيوي منجر به اين شد كه وقتي دنياي خود را نزد ظالميني چون يزيد و ابن زياد يافتند ، خيلي راحت براي كشتن حسين از هم سبقت گرفتند. دنيا خواهي افراطي چشم هاي آنها را كور كرد و بين دين و دنيا البته دنيا را انتخاب نمودند. دنيايي سراب گونه كه پس از ارتكاب به قتل امام حسين هرگز به آن نرسيدند كه نرسيدند كه نرسيدند . . .
هزار و چهارصد سال گذشته است ، هميشه مي ترسم كه روزي امام زمان (عج) ظهور فرمايد و اول از همه همين كساني كه سنگ او را به سينه مي زنند و اظهار دوستي با او مينمايند ، جمكران راه مي اندازند و در فراق او نعره هاي عاشقانه سر ميدهند و اربده هاي مستانه ميكشند و از درد دوري مينالند ، اولين كساني باشند كه بر روي آن عزيز زهرا (س) تيغ بكشند و قصد قتل او را بنمايند. اولين كساني باشند كه دين خود را به دنيا بفروشند و كمر به قتل يكي ديگر از امامان ببندند.
خدايا به همه ما رحم كن
خواهش مي كنم!
۲ نظر:
ba paragrafe akhare neveshtatoon shadidan ,ovafegham
هفدهم دی روز دیگان بر شما نازنین خجسته و بهترین و پاکترین شادباشهای من پیشکش شما باد.
به آن امید که روزی در میدان آزادی دست در دست هم به پایکوبی و پای در پای هم به دست افشانی بپردازیم و جشن دیگان را پاس داریم.
ارسال یک نظر